حمایت از آزادی

 

حمایت از عادل فردوسی پور و 90 را نه پشتیبانی از شخص وی و برنامه اش بلکه باید حمایت از آزادی بیان تلقی کرد. برنامه دوشنبه 30 دیماه 87 را همه دیدند جائی که «قدرت» تحمل شنیدن حرف مردمی که قدرتش را از آنها به امانت گرفته را هم ندارد و با زیرپا گذاشتن بدیهی ترین اصول اخلاقی به خفه کردن صدای خاموش این مردم می پردازد. در آستانه سی امین سال انقلاب اسلامی،ایرانی ها شاهد به خاک سپرده شدن یکی از شعارهای اصلی انقلاب یعنی آزادی بودند. آقای احمدی نژاد که با شعار مبارزه با مافیا و گسترش عدالت به قدرت رسید غافل است که نزدیکترین همکارانش خود مافیائی هستند که بسان کبک سر در برف فرو کرده اند.اینان وقتی صدای منتقدان را خفه میکنند با مخالفان و دشمنانشان چه میکنند؟ امید بستن به مدیرانی همانند علی آبادی برای اداره ورزش و مملکت در حالی که برای برنده شدن در بازی کثیفی که خود شروع کننده اش هستند حتی حاضرند با اخلال در شبکه SMS صدها میلیون ریال درآمد را از خزانه ملی دور کنند،امید عبثی است

ما چه زود یادمان رفت مدیران رادیو جوان را بخاطر انتقاد از دولت نهم پس از کش و قوسی برکنار کردند. ما چه زود فراموش کردیم برنامه مثلث شیشه ای در پی انتقاد میهمانان آن از دولت مهرورزی به ناگاه رخت از صفحه جادوئی بربست. ما چقدر آسان گذشتیم از شبی که فیروز کریمی با انتقادی طنازانه علی آبادی را مناسب مدیریت در ساخت و ساز دانست و نه ورزش،چگونه وی را تا مرز کله پا شدن پیش بردند؟

برنامه مثلث شیشه ای در محدوده استان تهران پخش می شد و مخاطب کمتری نسبت به دیگر شبکه های سیما داشت،رادیو هم که تکلیفش مشخص است. اینجا برنامه 90 هست که میلیونها بیننده دارد اگر با فشار آنها را تعطیل کردند یقین بدانید 90 به سرنوشتی بهتر دچار نخواهد شد. شما چه فکر میکنید؟